Św. Iwon z Bretanii (1253-1303)
Był kapłanem diecezjalnym i tercjarzem franciszkańskim. Jest pierwszym w historii patronem adwokatów i jednym z najbardziej popularnych świętych Francji.
Iwon Hélory urodził się w roku 1253 na zamku w Kermartin, we francuskiej Bretanii. Studiował prawo i teologię w Orleanie i w Paryżu. W młodym wieku otrzymał święcenia kapłańskie, już jako ksiądz wstąpił do III Zakonu św. Franciszka z Asyżu (1182-1226).
Pełnił obowiązki oficjała sądu biskupiego. W swojej pracy wyróżniał się poczuciem sprawiedliwości, otaczał opieką ludzi najuboższych, dlatego nadano mu przydomek "Obrońca ubogich". Kiedy został proboszczem, nadal żył w sposób bardzo skromny. Służył innym, w jego domu ubodzy mieli szpital, łaźnię, sierociniec i przytułek.
Był obdarzony wieloma charyzmatami, w tym darem czynienia cudów. Zmarł 19 maja 1303 roku. Kanonizował go papież Klemens VI w roku 1347. W liturgii wspomina się go 19 maja. Jest pierwszym w historii patronem adwokatów oraz jednym z najbardziej popularnych świętych we Francji.
DZIEŃ ODPUSTU - 19 MAJ
Matka Boża Uzdrowienie Chorych
Ona zna wszystkie grożące nam niebezpieczeństwa i lituje się nad nami macierzyńskie serce Tej słodkiej i łaskawej Pani (...). Błogosławiona Dziewica gromadzi rozproszonych, przyprowadza zbłąkanych, wyzwala od śmierci i ocala od zguby tych, których droga prowadzi ku zagładzie. I nie tylko czuwa nad zbawieniem dusz, ale z miłością niesie pomoc w potrzebach, przywraca zdrowie ciała i leczy rany serca. W miejscach poświęconych Jej czci i pamięci sprawia swoim pośrednictwem, że chromi chodzą, niewidomi odzyskują wzrok, głusi słyszą, pozbawionym mowy jest ona przywrócona i uleczone zostają różne niemoce i słabości. Przychodzą grzesznicy, biją się w piersi, wyznają swoje winy i otrzymawszy przebaczenie, powracają z radością do swoich domów. Przychodzą także przygnębieni strapieni i smutni, pogrążeni w rozpaczy, zagubieni, obarczeni długami i nieszczęśnicy okryci hańbą i upodleni. Ale Ona nie odrzuca żadnego nędzarza; pełna miłosierdzia błaga za nimi Syna, i w ten sposób odwraca od nich zło wszelkie.
We wszystkich epokach choroba, ból fizyczny i duchowy potęgowały religijność cierpiących ludzi. Wierzący chrześcijanie Kościoła katolickiego nazywają Maryję Uzdrowicielką chorych. Ona bowiem w szczególny sposób może odczuwać bóle cierpień, ponieważ sama wiele wycierpiała w czasie męki Syna. Dlatego też w Litanii Loretańskiej obdarzona jest tytułem: "Uzdrowienie chorych". W wielu innych modlitwach jest nazywana: Matką Życia, "Jasnym światłem niewidomych", "Uzdrowicielką pochylonych i kulejących", "Cudowną Lekarką oczu", "Apteką Łask", "Lekarzem ran","Panią zdrowia". Nie ma chorób, w których doświadczeni cierpieniem ludzie, szukający pomocy, nie zwracaliby się do Niej. Wiele dziękczynnych ofiar, które zostały złożone przez ślubujących w maryjnych sanktuariach, są "wymownym świadectwem", że proszący zostali wysłuchani. W księgach cudów w maryjnych sanktuariach zostały zapisane liczne uzdrowienia, które nastąpiły bez lekarskiej pomocy, jedynie przez Boże zmiłowanie i wstawiennictwo Maryi. Dla nas wierzących ważne są również cuda wewnętrzne, duchowe. Dzieją się one w życiu osób, które w konfesjonałach całego świata odzyskują zdrowie duszy i utracony pokój sumienia. Wiemy, że Maryja, Matka Miłosierdzia, wyśpiewała w progu domu swej krewnej Elżbiety krzepiącą nas, grzeszników, prawdę, że Ojciec Miłosierdzia "swoje miłosierdzie na pokolenia zachowuje dla tych, co się Go boją" (por. Łk 1,50). Według nauki św. Jana Pawła: "Maryja jest równocześnie Tą, która najpełniej zna tajemnicę Bożego Miłosierdzia. Wie, ile ono kosztowało i wie, jak wielkie ono jest. W tym znaczeniu nazywamy Ją także Matką Miłosierdzia, Matką Bożą Miłosierdzia lub Matką Bożego Miłosierdzia, a każdy z tych tytułów posiada swój głęboki sens teologiczny". (Dives in misericordia, 9)
Niech Matka Miłosierdzia i Uzdrowicielka chorych, pomaga odzyskiwać w naszej Wspólnocie Parafialnej wiarę w zbawczy sens naszych cierpień fizycznych i duchowych. Obdarzeni taką wiarą dzielmy się nią z naszymi bliźnimi, chorymi fizycznie i duchowo wypraszając zdrowie duszy ciała dla tych którzy szczególnie tej łaski potrzebują.
We wszystkich epokach choroba, ból fizyczny i duchowy potęgowały religijność cierpiących ludzi. Wierzący chrześcijanie Kościoła katolickiego nazywają Maryję Uzdrowicielką chorych. Ona bowiem w szczególny sposób może odczuwać bóle cierpień, ponieważ sama wiele wycierpiała w czasie męki Syna. Dlatego też w Litanii Loretańskiej obdarzona jest tytułem: "Uzdrowienie chorych". W wielu innych modlitwach jest nazywana: Matką Życia, "Jasnym światłem niewidomych", "Uzdrowicielką pochylonych i kulejących", "Cudowną Lekarką oczu", "Apteką Łask", "Lekarzem ran","Panią zdrowia". Nie ma chorób, w których doświadczeni cierpieniem ludzie, szukający pomocy, nie zwracaliby się do Niej. Wiele dziękczynnych ofiar, które zostały złożone przez ślubujących w maryjnych sanktuariach, są "wymownym świadectwem", że proszący zostali wysłuchani. W księgach cudów w maryjnych sanktuariach zostały zapisane liczne uzdrowienia, które nastąpiły bez lekarskiej pomocy, jedynie przez Boże zmiłowanie i wstawiennictwo Maryi. Dla nas wierzących ważne są również cuda wewnętrzne, duchowe. Dzieją się one w życiu osób, które w konfesjonałach całego świata odzyskują zdrowie duszy i utracony pokój sumienia. Wiemy, że Maryja, Matka Miłosierdzia, wyśpiewała w progu domu swej krewnej Elżbiety krzepiącą nas, grzeszników, prawdę, że Ojciec Miłosierdzia "swoje miłosierdzie na pokolenia zachowuje dla tych, co się Go boją" (por. Łk 1,50). Według nauki św. Jana Pawła: "Maryja jest równocześnie Tą, która najpełniej zna tajemnicę Bożego Miłosierdzia. Wie, ile ono kosztowało i wie, jak wielkie ono jest. W tym znaczeniu nazywamy Ją także Matką Miłosierdzia, Matką Bożą Miłosierdzia lub Matką Bożego Miłosierdzia, a każdy z tych tytułów posiada swój głęboki sens teologiczny". (Dives in misericordia, 9)
Niech Matka Miłosierdzia i Uzdrowicielka chorych, pomaga odzyskiwać w naszej Wspólnocie Parafialnej wiarę w zbawczy sens naszych cierpień fizycznych i duchowych. Obdarzeni taką wiarą dzielmy się nią z naszymi bliźnimi, chorymi fizycznie i duchowo wypraszając zdrowie duszy ciała dla tych którzy szczególnie tej łaski potrzebują.
DZIEŃ ODPUSTU - 11 LUTY